Κεχρής Δάκρυ του Πεύκου 2020

Η Ρερσίνα  έχει µια παράδοση 3500 ετών και, όπως συµβαίνει µε πολλά από τα πράγµατα που απολαµβάνουµε στη σύγχρονη εποχή, είναι ένα προϊόν που ανακαλύφθηκε τυχαία. Στην αρχαία Ελλάδα, όταν η οινοποίηση και η φύλαξη του κρασιού γίνονταν µέσα σε µεγάλα πήλινα δοχεία, τους αµφορείς, το οξυγόνο περνούσε εύκολα µέσα από την πορώδη επιφάνεια µε αποτέλεσµα να προκαλείται οξείδωση. Για να προστατευτεί το κρασί, µία από τις λύσεις ήταν η επικάλυψη του στοµίου αλλά και του εσωτερικού του δοχείου µε ρετσίνι από τα πεύκα που γειτνίαζαν µε τους αµπελώνες.Αυτή η επαφή όµως του ρετσινιού µε τον µούστο που ζύµωνε, πρόσθετε στο κρασί κάτι από τη φρεσκάδα του πεύκου, δηµιουργώντας έναν χαρακτήρα που γρήγορα έγινε πολύ δηµοφιλής. Γεννήθηκε έτσι µια νέα κατηγορία κρασιών, οι ρητινίτες οίνοι, οι οποίοι, εκτός από τα όρια του ελλαδικού χώρου, κατά την περίοδο της αρχαιότητας απαντούν και σε πολλά ακόµα µέρη της Μεσογείου. Στην κοιλάδα του Πάδου, στη βόρεια Ιταλία, ή στις ακτές της νότιας Γαλλίας µαρτυρίες αναφέρουν την παραγωγή ρητινίτη οίνου, ο οποίος µάλιστα συχνά είναι και ακριβότερος, ως πιο εκλεκτός από τους υπόλοιπους. Παράλληλα, οι αναφορές σε αυτή την ιδιαίτερη κατηγορία κρασιού είναι πολλές. Στο Περί Οσµών ο φιλόσοφος Θεόφραστος εκφράζει την «αδυναµία» του στη ρετσίνα αναφέροντας πόσο ταιριαστό είναι το πάντρεµα των δύο αγροτικών προϊόντων, της ρητίνης και του σταφυλιού, τονίζοντας, µάλιστα, ότι η καλύτερη ρητίνη προέρχεται από το πεύκο Pinus Halepensis (Πεύκη η Χαλέπιος), ενώ ο Πλίνιος περιγράφει αναλυτικά τον τρόπο µε τον οποίο παρασκευάζεται ένας ρητινίτης οίνο. Ωστόσο, µε την πάροδο του χρόνου η παραγωγή της ρετσίνας περιορίζεται στην κεντρική Ελλάδα, όπου παραµένει µέχρι τη σύγχρονη εποχή ως ο κύριος τύπος κρασιού µιας περιοχής που έχει ως επίκεντρο την Αττική. Από εκεί, η ρετσίνα θα εξαπλωθεί ξανά στη Μακεδονία και τα νησιά του Αιγαίου. Η εµφιάλωση της ρετσίνας για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’50 δίνει νέα ώθηση στην παραγωγή της, ενώ η τουριστική ανάπτυξη της Αθήνας που ακολούθησε κατά την επόµενη δεκαετία κάνει γνωστή τη ρετσίνα σε όλο τον κόσµo.  Την ίδια περίοδο, ο Άγγλος ιστορικός Rex Warner γράφει στο βιβλίο του “Views of Attica and its surroundings” ότι «το ρετσίνι, που δίνει το όνοµά του και την ιδιάζουσα γεύση του στο κρασί, είναι µια ουσία που του ενσταλάζει κάτι από τη διαύγεια και τη λάµψη της φωτεινής ατµόσφαιρας γύρω από τα ορεινά πευκοδάση». Στο εξωτερικό, η ρετσίνα έχει ήδη γίνει συνώνυμοµο του ελληνικού κρασιού. Εκείνη την εποχή ξεκίνησαν και οι πρώτες προσπάθειες για την προστασία αυτού του παραδοσιακού ελληνικού προϊόντος. Στην αρχή µέσω διακρατικών συµφωνιών και στη συνέχεια στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, κυρίως χάρη στις προσπάθειες της «σιδηράς κυρίας» του ελληνικού κρασιού, της Σταυρούλας Κουράκου-Δραγώνα, η ρετσίνα αναγνωρίζεται ως µοναδικό ελληνικό προϊόν και προστατεύεται ως «Ονοµασία κατά Παράδοση». Ο Στέλιος Κεχρής είναι ένας από τους πρώτους Έλληνες οινοποιούς που πίστεψαν στη ρετσίνα και εργάστηκαν µε προσήλωση για την ποιοτική αναβάθµισή της. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, µετά το τέλος των σπουδών του ως οινολόγου στην πόλη Ντιζόν της Γαλλίας και σε µια εποχή όπου η ρετσίνα θεωρούνταν ένα παρωχηµένο κρασί χαµηλής ποιότητας, ο Στέλιος Κεχρής συλλαµβάνει το όραµα που σηµατοδότησε την µετέπειτα πορεία του. Κόντρα στο ρεύµα της εποχής, αποφασίζει να επενδύσει στις δυνατότητες που έχει το Κεχριμπάρι, ένα προϊόν που η οικογένειά του παράγει από το 1939, και να αποδείξει ότι η ρετσίνα µπορεί να είναι ένα κρασί µε σύγχρονο στιλ και υψηλή ποιότητα. Με συστηµατική δουλειά και χάρη στις πιο σύγχρονες µεθόδους οινοποίησης της εποχής, το Κεχριμπάρι γίνεται η πρώτη ρετσίνα που βραβεύεται σε διεθνή διαγωνισµό κρασιού στα τέλη της δεκαετίας του ‘90. Αυτή όµως ήταν µόνο η αρχή µιας συνεχούς δηµιουργικής πορείας. Έχοντας εκπληρώσει τον πρώτο στόχο, να συµβάλει αποφασιστικά στην ποιοτική αναβάθµιση της ρετσίνας, είχε έρθει η στιγµή για το επόµενο βήµα. Με την καθοριστική συµµετοχή και της κόρης του, Ελένης, η οποία είχε πρόσφατα επιστρέψει από τις σπουδές της στο Μπορντό, δηµιουργήθηκε το Δάκρυ του Πεύκου η πρώτη ρετσίνα από Ασύρτικο που οινοποιείται σε δρύινα γαλλικά βαρέλια και η µοναδική που διαθέτει δυναµικό παλαίωσης. Χάρη στην υψηλή ποιότητα και ο µοναδικό στιλ του το Δάκρυ του Πεύκου τοποθέτησε από την πρώτη στιγµή το παραδοσιακό ελληνικό κρασί δίπλα στα καλύτερα δείγµατα του διεθνούς αµπελώνα. Το Κεχριμπάρι και το Δάκρυ του Πεύκου είναι δύο προϊόντα-σταθµοί στην οινική ιστορία της Ελλάδας, γιατί κατάφεραν να ξεπεράσουν το στερεότυπο του χθες και να εδραιώσουν τη ρετσίνα σαν ένα κρασί-πρότυπο του αύριο.

Η ρετσίνα που άλλαξε τα δεδομένα στην κατηγορία της, τοποθετώντας το παραδοσιακό ελληνικό κρασί πλάι στα εκλεκτότερα προϊόντα του παγκόσμιου αμπελώνα. Η πρώτη ρετσίνα με εντυπωσιακό δυναμικό παλαίωσης.

Δυνατότητα παλαίωσης: 10 χρόνια